Koncert na rożek, bęben i violę

Odgłos uchylanego wieka trumny, snop wpadającego do środka, przez powiększającą się szparę, światła - zbyt silny, aby dostrzec w pierwszym momencie, do kogo należą głosy osób stojących nad grobem. Twarze powoli nabierają wyraźnych kształtów, stają się znajome, mówią o zrealizowanym przeznaczeniu i spełnionym losie, o obronie godności i wolności, o wielkiej stracie i poszarzałym świecie, o twórczości, która daje siłę, by trwać, i o tej samej twórczości, która ma szydzić z Polaków i katolicyzmu... Głos poety, którego żegnają, wkomponowuje się w zmieniające się krajobrazy, zbudowane z wizualizowanych skojarzeń przewijających się przez scenę postaci. Jest to scena wielowymiarowa, na wpół realna, na wpół wirtualna. Scena, na której człowiek i ruchome, wirtualne obrazy przenikają się w przestrzeni pomiędzy światem materialnym a metafizycznym... w takt muzyki na żywo wykonywanej przez trio bez rożka, bez bębna i bez violi.